Gevaarlijke bewondering.

Gevaarlijke bewondering.

Het gras is altijd groener,
daar ginder,
die jas staat haar heel goed,
maar jou misschien iets minder,
Ja, mooie auto,
Maar jij kan hem niet betalen,
dus is het maar beter,
je schouders op te halen.

Ja, leuk stel,
zo zou jij ook wel willen zijn,
zo gelukzalig samen,
dat is fijn.
Je zou hem bijna willen stelen,
zou ze hem delen ?
Mag ik hem even lenen,
kijken of die mij ook zo leuk past ?

Misschien hou ik hem wel,
als hij mij past,
en neem ik hem mee,
naar mijn familie aan zee,
om mijn nicht,
de ogen uit te steken,
en mijn bezorgde ouders ,
voorgoed te sussen,
met deze leuke stabiele factor,
aan mij zijde,
die allang niet meer terug,
naar haar hoeft te gaan,
omdat hij nu eenmaal,
de ware liefde heeft verkocht,
aan een illusie,
dat jaloerse gedrocht,
die hem geen moment,
uit het oog verliest.........

Skylounge

Zondag middag, op onderzoek uit gegaan. Een nieuw hotel klaboem aan het IJ, met een prachtig dak terras waar het uitzicht adembenemend was. Maar helaas waren de prijzen van de spijzen al net zo adembenemend, dus wel kijken, maar niet kopen...ghehehehe

Ik droomde dat ik, terwijl ik in mijn huis woonde, een deur ontdekte die toegang gaf tot een kamer die ik nooit eerder had gezien en waarvan ik het bestaan zelfs niet kende. Ik deed de deur open en ging naar binnen. Het was een oude kamer, mooi en nogal deftig, maar duidelijk al een tijd niet gebruikt. Er stonden verschillende fraaie meubels en mijn aan- dacht werd getrokken door een grote antieke kast aan de andere kant van de kamer. Ik liep er naar toe en deed de deuren open. De kast had een aantal schappen met mooie porseleinen vazen en serviesgoed van dun eier- schaalporselein, allemaal keurig opgestapeld. Toen zag ik onderin de kast iets bewegen. Ik ging op mijn knieën zitten om te zien wat het was en zag tot mijn verbijstering dat een klein figuurtje probeerde zich in het donker verborgen te houden. Terwijl ik ernaar zat te kijken, drong het tot me door dat er een klein, dwergachtig schepsel achterin de kast ineengedoken zat. Ik voelde een onmiddellijke opwelling van liefde voor dit nietige wezen. Heel voorzichtig probeerde ik hem in mijn armen te nemen, maar hij draaide zich om en trok zich verder in de schaduw terug. Kom maar naar voren, naar het licht, zodat ik je kan zien, vroeg ik , maar hij week nog wat verder achteruit. Tenslotte wist ik hem met vleiende woordjes zover te krijgen dat hij naar de deur van de kast kwam, waar ik hem beter kon zien. Mijn adem stokte. Het was een klein mensje, een mannetje, ongeveer zestig centimeter lang, met magere stakerige ledematen en een verlept lichaam. Hij had niets van een dwerg. Hij was een onvolgroeide, gekrompen, schrielijke menselijke gedaante. Ik was perlex omdat ik zonder enige aanleiding een sterke emotionele band met het mannetje voelde en er een onverklaarbare golf van liefde voor hem door mijn heen sloeg. 'Wie ben je?' vroeg ik. Hij keek me schuchter aan. 'Weet je dat niet?' 'Natuurlijk niet. Hoe zou ik dat moeten weten?' 'Ik ben jouw eigenliefde' *) In een tijdloze sfeer~Michael Roads~uitg: Ankh Hermes

Groeistuipen

Groeistuipen, en de grens tussen waanzin en werkelijkheid.




Wat is waanzin en wat is werkelijkheid.
Wie bepaald dat eigenlijk ?
Waar ligt de grens ?

We krijgen allemaal wel eens te maken met vormen van zwaarmoedigheid, angst, depressie, onmacht en hulpeloosheid, en in die buien kan je hersens soms vreemde kronkels maken.

De meeste van ons leren daar mee om te gaan, en hebben een methodiek, rustpunt of andere manier gevonden om die kronkels weer uit de knoop te halen en orde te scheppen in de chaos van onze hersens. De een gaat vissen, de ander zet het in een schilderij of gaat dansen, mediteren, een lange wandeling maken, filosoferen, muziek maken, er boeken op nalezen, en een ander haalt de antwoorden die hij zoekt uit spiritualiteit of geloof.

Ik heb in mijn leven op verschillende manieren te maken gehad met mensen die z.g van hun padje af waren, de weg kwijt, het leven niet aan konden, het zelfvertrouwen totaal verloren waren of gewoon eigenlijk in een psychose terecht waren gekomen...maar hoe zie je dat, en wie benoemd de grens ? Op dat moment is hun emotie de waarheid, en het is die emotie die invloed heeft op alles wat ze zijn en doen. Om te begrijpen wat er op dat moment door iemand heen gaat zou je bijna helderziend moeten zijn, omdat zij zelf al geen overzicht hebben in al die chaos, dus laat staan dat jij als happy outsider daar enig zicht op kan krijgen.

Als ik kijk naar mijn eigen manier van verwerken, kijk naar de rode draad in mijn denken en doen, het ontstaan van mijn gevoeligheden, en herken wat mijn valkuilen zijn, dan besef ik dat ik gezegd ben met een geest die zich terughouden opstelt naar invloeden van buitenaf. Die haar individualiteit koestert, haar eigen kracht ziet, beseft waar de zwaktes liggen en erkent en herkent dat ze, ondanks haar individualiteit van zijn en denken, in haar wens naar verbinding met andere zielen wel eens te diep in andermans glaasje kijkt, en zich iets aan spiegelt wat niet haar eigen is.
Op die manier hou ik het voor mijzelf zuiver, mijn eigen groeistuipen, en mijn eigen grens tussen waanzin en werkelijkheid.





My heart knows where it stands on its own.

Zien

Kies je eigen pad,
daar ergens ontmoeten we elkaar,
daar waar de hemel,
zo rood als mijn passie kleurt,
en waar de volle maan,
zijn werk in mij doet,
en waar die onrust in mij,
herkent wordt als zijnde,
mijn eeuwige nieuwsgierigheid,
naar alles wat mij boeit,
ik eeuwig jong zal zijn,
steeds opnieuw geboren,
steeds opnieuw gezien,
door mijn eigen ogen,
en dan die van jou,
misschien...........

MC 14-06-2011

Onderweg

Op zoek naar de waarheid,
reizend, van alle vrees bevrijd,
nooit meer stilletje leiden,
het hart naar buiten gekeerd.
Natte perrons, bekende stations,
de lucht vol water, nat en grauw,
in de verte gloort ergens nog
verscholen de zon,
maar voor nu past het weer zoals die is,
bij het onbekende dat op mij wacht.

MC@5-6-2011

Kiekeboe

Ongezien maar wel gezien,
via dit media ff polsen,
via een blog of een bericht,
even op gepaste afstand kijken,
hoe het daar allemaal is.
Ik heb het met vele mensen,
die mij hebben geraakt,
en met wie ik mooie momenten heb meegemaakt,
maar die door omstandigheden,
geen actief deel van mijn leven meer kunnen zijn.
Maar ze hebben mij geraakt,
ik heb hun ziel gezien en van genoten,
en hoewel ze nu uit beeld zijn,
zijn ze nimmer ver van mij vandaan.

Blootsvoets

Niet om je op te hemelen of zo,
Maar ik zie de schoonheid van jou zijn.
Ik zie het geheel wat jou omhelst,
de lichte, maar ook de donkere kanten,
en alle kleurkaders daar tussenin.
Zie de sporen van jou groei,
ken de weg die jij bewandelde,
en je bent gewoon moe.

Niet om mijzelf op te hemelen of zo,
maar ik zie de schoonheid van mijn zijn.
Ik zie het geheel wat mij omhelst,
de lichte, maar ook de donkere kanten,
en alle kleurkaders daar tussenin.
Ik zie de sporen van mijn groei,
ken de weg die ik bewandelde,
en ben gewoon moe

Niet om ons op te hemelen of zo,
Maar ik zie de schoonheid van ons zijn,
Ik zie het geheel wat ons omhelst,
De lichte maar ook de donkere kanten,
En alle kleurkaders daar tussenin.
Ik zie nog niet de sporen van de groei,
ken niet de weg die wij bewandelen,
blootsvoets door het natte gras.

26-05-2011

5 Juni 2011

Alles is een relatie,
Ook de relatie die je hebt met jezelf.
Het vereist de zelfde inzet die je in zet in je relatie tot je kind, kerel, huis, dieren, tuin en werk, hobby’s, met het zelfde respect voor afspraken die je met jezelf maakt over de doelen, wensen, toekomst, wat geleerd is uit botsingen, wat je blij maakte of verdrietig, is belangrijk.
Als blijkt dat iets niet meer werkt, stop er dan mee, maar ook, als blijkt dat iets je goed doet, je blij maakt, vergeet dat dan niet, en maak de afspraak met jezelf om dat vooral te onthouden en er gebruik van te maken als dat nodig is, tijd voor is, of zomaar, omdat het kan.

Vandaag liet ik deels mijn hart spreken, en ben ik, heel toepasselijk, met het stof nog op mijn hartje, de belofte aan mijzelf nagekomen om te doen wat mij vreugde geeft, meezingen in de opera “Lang van stof” van Jurriaan Berger, in het Noorderpark.
Met bibber knietjes en een onzekere blik liet ik mij meevoeren, en keek ik mijn koorleden aan om zo samen de juiste toon te vinden voor dat moment, zoals ik vanochtend voor ik ging ook heb gedaan.

Nog steeds bibberig van het moment, maar wel met een voldaan gevoel dat ik het toch mooi wel heb gedaan, en daardoor onderdeel ben geweest van een groot geheel, kijk ik terug aan weer een leuke belevenis. Het resultaat heb ik zelf maar deels goed kunnen horen om niet verward te raken in mijn eigen tonen…maar ook daar zit weer een dubbele boodschap in eigenlijk. Het totaal zal ik pas later te horen krijgen. Ik ben heel erg benieuwd hoe het klonk.


http://www.youtube.com/watch?v=iTh-H9j1Puw&list=PL8A74AC098601ADA7
http://www.youtube.com/watch?v=ooW6Y4uyAic&list=PL8A74AC098601ADA7

Zien

Zien

Kies je eigen pad,
daar ergens ontmoeten we elkaar,
daar waar de hemel,
zo rood als mijn passie kleurt,
en waar de volle maan,
zijn werk weer doet,
en waar de onrust in mij,
herkent wordt als zijnde,
mijn eeuwige nieuwsgierigheid,
naar alles wat mij boeit,
ik eeuwig jong zal zijn,
steeds opnieuw geboren,
steeds opnieuw gezien,
door mijn eigen ogen,
en dan die van jou,
misschien...........

MC 14-06-2011



Sta je dan, midden tussen het jonge grut, gewoon jezelf te wezen. Ik laat het toe dat de muziek mij raakt en mij opzweept, meevoert op haar klanken en ritme, en als vanzelf beweegt mijn lichaam mee. Al genietend voel ik achter iemand een paar keer tegen mij aan duwen, maar ik negeer het, en dans verder, neem af en toe een slokje bier. Maar dan gebeurt het weer, en deze keer opvallend hard, dus draai ik mij om, en kijk de lange goed uitziende jonge mediterrane achtige jongen aan, daag hem uit om mee te dansen...maar nee, hij kijkt wat verschikt en ongepast schuchter naar de grond en blijft daar maar stom staan. Dus ik draai me maar weer om...dan niet, kijk en denk ik...en dans lekker verder. Welk visitekaartje ik gegeven heb, weet ik écht niet hoor, maar dan opeens grijpt die gek mij naar mijn billen...is ie nu helemaal..ik weet best dat ze mooi zijn, maar potverdorie nog aan toe..dus ik daai mij boos om, en meer als een foei-foei vingertje en mijn strenge blik was gelukkig niet nodig dit onnozel schepsel de les te lezen....maar gutteguttegut...ik weet niet of ik met mijn 46 jaar nu een vreugdedans moet doen of mij moet afvragen...W.t.f ...waarom kan ik daar nu niet gewoon fijn genieten van het moment zonder als lust object te worden gezien ?
Ik vind het Kwalitatief Uitermate teleurstellen hoor......maar voel me natuurlijk stiekem wel een beetje gevleid...ghehehehehe

Nemen en terug geven............

Op La Luna hadden ze allang door hoe je dat doet.





Ik lees vandaag even het blog van vrienden bij wie ik vorig jaar op bezoek was. Zij hebben een oud druiven landgoed gekocht in Frankrijk, met als doel ergens ooit eens zelf voorzien te worden.
Nu heb ik zelf een tijd lang in Findhorn gewoond, en weet ik dus heel goed wat het betekend om op een arme zanderige duingrond een moestuin aan te leggen. De grond die zij hebben is rotsachtig en arm, erg geschikt voor druiven, maar dus niet voor alle groente, aardappels en fruit die zij proberen te kweken.
Ik had al een paar keer met lede ogen naar hun toilet gewezen. Een gewoon modern toilet met een afvoerbuis die ergens onderaan de berg uit komt op een plek waar niemand er last van heeft. Ik vond dat altijd zo zonde van al die prachtige mest. Ze hebben de grond van de moestuin nog steeds niet met mest bewerkt, simpelweg omdat ze nog niet de moeite hebben genomen om ergens bij een boer een paar karrenvrachten te halen, maar klagen wel dat het allemaal niet groeien wil.
Hoeveel moeite kost het om al dat goede wat nu de berg afgestort wordt op te vangen in een vat of put ? De overgrootmoeder van mijn dochter deed het al in haar Belgische moestuin, de stront die door haar en andere bezoekers waren opgevangen in het speciaal daarvoor aangehouden buiten toilet/gat over de tuin mieteren 1 keer per jaar.
Nee, het kost geen moeite, en de winst is enorm, maar ja, als je het simpelweg vies vind.....................Zucht.

Over vrijheid

Om mij heen zie ik zo vaak een soort omgekeerde wereld.
Acceptatie door participatie.
Mijn wereld is altijd omgekeerd geweest, en begint pas nu een vorm te krijgen waar ik mij prettig in voel. Dat heeft mij wel 45 jaar van mijn leven gekost, hoewel ik die jaren niet bewust zwoegend heb beleefd, want ik leefde gewoon zoals ik voelde dat ik moest leven. Ik dacht zoals het mij van nature was ingegeven, en liet mij niet omhalen anders te denken. De wens om bij de kudde te horen was misschien wel in het hart aanwezig, maar de prijs was te hoog, en ik wilde mijn vrije denken hiervoor niet opgeven.
Maar nu, 45 jaar laten, groeit er in mijn kleine kring intimi een acceptatie.
En zal ik je zeggen hoe dat zo komt ?
Eigenlijk heel erg simpel, ....omdat ik eigenlijk nu pas bewust vrij ben, en vrij geef, vrij neem, vrij ja en ook vrij nee kan zeggen, en anderen daarin ook vrij laat en daarmee dus ruimte heb gecreëerd voor anderen om mij waarlijk lief te hebben. Het lag dus helemaal niet aan anderen. Het lag aan mij.
Als iemand mij nu verteld dat het onzin is, mijn vrije denken, ligt dat vaak in de aard van "je wilt niet mee doen. Je bent bang. Je keert je af van de waarheid", in een schaamteloze poging door middel van emotionele spelletjes mij mijn vrije wil af te nemen.
Dus ja, ook ik sluit mij af van emoties als ik voel dat ze tegen mijn eigen natuur, mijn eigen wil in gaan, want dat is inderdaad de enigste manier om goed met die vrijheid om te gaan.
Mijn broer zij het laatst heel simpel en heel mooi.
Hij zij "Je bent zo duidelijk".
Simpel toch ?

Het grote mysterie

Vragen komen, en vragen gaan...soms beantwoord, of onbeantwoord maar geaccepteerd. Niets is een groter mysterie dan de mens, maar wat is groter, jij zelf of zij om je heen ? Of is het grootste mysterie niet jou eigen reactie op een ander, die samengevloeide energie, die chemie, de wisselwerking van geesten die elkaar inspireren of irriteren, en soms allebei te gelijk.

Antwoorden daarop komen vaak pas in stilte tot je, en daarom zonder ik mij graag af als er te veel vragen op mijn pad komen. Dan wordt het te veel een chaos in mijn hoofd, wordt ik onrustig, en moet ik alles distilleren tot een begrijpend geheel.
Dat geeft mij rust. Maar, opsluiten is niet zo eenvoudig in een grote stad.
Geluiden dwingen zich ongewenst door, en brengen mij uit mijn Zen. Via de p.c en telefoon komen er nog meer onrusten bij, en voel ik dat ik niet de enigste ben die zich af en toe moet afsluiten, het dialoog moet stoppen, en in eenzaamheid weer energie moet op-putten.

Daarom, mede hiervoor, heb ik vandaag een veld ezel aangeschaft, zodat ik er op een mooie dag als vandaag op uit kan trekken met mijn fietsje en schilder spulletjes, en rustig ergens langs de waterkant bezig kan zijn, en langzaam op de achtergrond mijn hoofd zijn werk kan doen zonder dat ik hoef na te denken.

Kundalini energie

http://www.xs4all.nl/~robvd/kundalini/

Geloof, hoop, liefde en kleine gelukjes....

Paden kruising zich soms op de meest wonderbaarlijke wijze, maar alleen als je jezelf openstelt voor de ervaring. Op mijn pad kwam Ulli, met haar sprankelende energie en heerlijke eerlijke identiteit. Veel gepraat onder het genot van heerlijke Cappuchino's aan de eettafel, gelachen, gezongen en gedanst in The Waterhole en elkaar vanaf dag 1 in het hart gesloten.

Blijven reizen

BLIJVEN REIZEN


ik heb gereisd met dromers en dichters
naar een onbekend station
en met zigeuner muzikanten
gezworven in de zon
ik heb gedwaald met de fantasten
door een stad die niet bestaat
waar een schaduw stond te wachten
aan het einde van de straat

ik heb het landschap zien veranderen
langs de wegen die ik ging
en geprobeerd het licht te vangen
in de woorden die ik zing
ik heb de hoogste berg beklommen
en gezien hoe klein ik was
ik ben gevallen voor de liefde
en verrezen uit mijn as

altijd zal ik blijven reizen
altijd zal ik blijven reizen
want ik hoor muziek van een bruiloftsfeest
iets van mij zal achterblijven
iets van mij zal achterblijven
niet meer dan een schim
van wie ik ben geweest
niet meer dan een schim

ik las de vraag waarop geen antwoord is
in de ogen van een kind
ik heb geworsteld en gebeden
verraden en bemind
en was ik ooit mezelf verloren
vond ik kracht om op te staan
ik ben telkens weer geboren
om opnieuw op weg te gaan

altijd zal ik blijven reizen..........

ik ben gestoken door de angel
van verdriet en eenzaamheid
ik ben gedragen door een engel
in het heetste van de strijd
totdat ik thuis kwam met verhalen
van een dag van duizend jaar
met de kleuren en de geur van
verre landen in mijn haar

altijd zal ik blijven reizen...........

Egbert Hovekamp

2 Eiken

In mijn zoektocht naar mijn zijn kom ik veel weerstand tegen.
Een puzzeltocht is het, soms heel erg zwaar.
Een ding besef ik goed. Pas als je jezelf met liefde kunt benaderen zal de liefde
die je door wilt geven ook écht aankomen.
Ik heb week maar weer eens een opsomming van een woelig jaar gemaakt, zo aan het begin van een nieuwe, en hoewel de lijst gebeurtenissen, geestelijk en emotioneel, groot is, de confrontaties heftig waren, sta ik sterk genoeg in mijn "zijn" om te durven zeggen dat ik mijn best heb gedaan.
Ik denk niet dat ik onderweg iets heb laten liggen, vergeten ben, verziekt heb of anders had moeten of kunnen doen, want alles liep zoals het hoorde te lopen.
Hoewel ik vannacht in een diep zwart gat terecht kwam heb ik de kracht om mijn rust op een of andere manier te hervinden, oftewel, in liefde naar mijzelf lief te zijn voor mij.
Dat ik dat kan, alleen, zonder houvast van enige aard, zoals een ander mens, religieus geloof, zweverige spirituele inslag ( hoewel ? ) of een fikse borrel bevestigd mij van mijn kracht en zal mij alleen maar sterker maken.

In mijn puzzeltocht denk aan al die mensen die op mijn pad kwamen in 2010,
Hertha, Heleen, Han, Ilse, Pieter, Marcel, Monique, Marc en 10e, en die zelf hun eigen zoektocht beleven.Ik wens hun de zelfde kracht toe die ik voel.
Daar bij de 2 eiken, hang 2 schommels op, en ga al schommelend speels het leven door, wetend dat je je best hebben gedaan, niets hebben laten liggen en het goed is zo, want het liep zoals het liep.

Tjah

Hoe vrij zijn wij ?
Afgelopen week was er in een t.v programma iemand aan het woord die een boek geschreven had met als hoopvolle titel "Op zoek naar brave burgers ", en dus zapte ik niet door, in de hoop enige inspiratie te vinden die mijn frustratie enigszins zou kunnen verzachten....ik hoopte op een boek dat misschien zou benadrukken hoe wij steeds meer af horen te stappen van ons individueel denken en geacht worden ons aan te passen, om nog deel uit te mogen maken van deze maatschappij. Hoe de angst buitengesloten te worden het maakt dat wij dus zelf deelgenoot worden van de hype ....oftewel, de angst regeert, in zo ontzettend veel aspecten. In onze behoefte er bij te horen werken wij onszelf tegen.
Het mooiste voorbeeld hiervan is wel een uitspraak die ik hoorde van een in-het-nauw gedreven politicus, die zei "ik sluit mij aan bij de democratische meerderheid". Eigenlijk benadrukt hij hiermee hoe het staat met democratie in Den-Haag.

Zo lees ik berichten over dat Depressie een welvaarts ziekte is, wat in mijn ogen al meer dan genoeg zegt over deze welvaarts maatschappij. We hebben voor alles een oplossing, een therapie, pilletje of spirituele inslag, alleen zou je dat alles in sommige gevallen helemaal niet nodig hebben als je omgeving jou zou kunnen accepteren zoals je bent, en we de verschillen met wat meer liefde zouden kunnen benaderen en omarmen in plaats van te benadrukken hoe groot ze zijn.

Laatst zag ik de film "A beautifull mind " over de wereldvreemde Wiskundige John Nash, die worstelde met paranoia en schizofrenie, maar er voor koos om de kracht van liefde en zijn eigen geest zijn leven in evenwicht te brengen. Een zware weg, dat is zeker, maar een bewuste keuze omdat hij zijn geest niet wilde vertroebelen met pillen. Zijn geest was zijn alles, zijn identiteit.
Hoeveel ruimte geven wij elkaar en onszelf om in alle ruimte op zoek te gaan naar antwoorden in onszelf, op zoek naar antwoorden die diep in ons zitten en die ons niet verteld kunnen worden aan de hand van Therapieen, boeken, of pillen of andere hulpmiddelen. Misschien zijn we wel vergeten dat die zaken hulpmiddelen zijn.

Helaas ging het boek waar ik mee begon niet hierover, maar over de rol die wij spelen in deze maatschappij, en hoe de overheid ons vraagt ons meer in te zetten, socialer zijn, vraagt om hulp, maar wel met de vraag, wat krijgen we hiervoor terug ?
Wat, denk ik, verstaat Den-Haag onder brave burgers ? Gezien alles wat we de laatste jaren al moeten hebben doorstaan, gezien hoeveel mensen dit land willen ontvluchten alsof het een dictatuur betreft, en gezien het beroerde toekomst perspectief gezien de sociale ontwikkeling op het gebied van de politiek vraag ik mij af aan wie zij nu werkelijk deze vraag stellen.....of eigenlijk, hoe durven ze óns die vraag te stellen? Een onnoemlijk groot deel van onze bevolking verzuipt onder de druk die ons opgelegd is.

Ik zou dus eigenlijk willen zeggen, wil je iets veranderen, begin dan bij jezelf.

Vrouw

Ik ben een vrouw
zuiver en eerlijk
levend vanuit mijn oer gevoel
mijn onderbuik zal mij regeren
mij wijzen op mijn gevoel
niets kan mij breken
niemand die over mij regeren kan
sterker dan je denkt
weersta ik
onderga ik
neem ik
geef ik
versla ik
begrijp ik
voel ik
zeg ik
zwijg ik
zie ik
ben ik
een vrouw