In mijn zoektocht naar mijn zijn kom ik veel weerstand tegen.
Een puzzeltocht is het, soms heel erg zwaar.
Een ding besef ik goed. Pas als je jezelf met liefde kunt benaderen zal de liefde
die je door wilt geven ook écht aankomen.
Ik heb week maar weer eens een opsomming van een woelig jaar gemaakt, zo aan het begin van een nieuwe, en hoewel de lijst gebeurtenissen, geestelijk en emotioneel, groot is, de confrontaties heftig waren, sta ik sterk genoeg in mijn "zijn" om te durven zeggen dat ik mijn best heb gedaan.
Ik denk niet dat ik onderweg iets heb laten liggen, vergeten ben, verziekt heb of anders had moeten of kunnen doen, want alles liep zoals het hoorde te lopen.
Hoewel ik vannacht in een diep zwart gat terecht kwam heb ik de kracht om mijn rust op een of andere manier te hervinden, oftewel, in liefde naar mijzelf lief te zijn voor mij.
Dat ik dat kan, alleen, zonder houvast van enige aard, zoals een ander mens, religieus geloof, zweverige spirituele inslag ( hoewel ? ) of een fikse borrel bevestigd mij van mijn kracht en zal mij alleen maar sterker maken.
In mijn puzzeltocht denk aan al die mensen die op mijn pad kwamen in 2010,
Hertha, Heleen, Han, Ilse, Pieter, Marcel, Monique, Marc en 10e, en die zelf hun eigen zoektocht beleven.Ik wens hun de zelfde kracht toe die ik voel.
Daar bij de 2 eiken, hang 2 schommels op, en ga al schommelend speels het leven door, wetend dat je je best hebben gedaan, niets hebben laten liggen en het goed is zo, want het liep zoals het liep.
