P.s....Frankrijk en zo

Het waren drukke, roerige en emotionele weken. Ik ben in mijn hoofd met van alles tegelijk bezig. Bij terugkomst uit frankrijk eind April heb ik gelijk een afspraak voor een einde oefening's gesprek gemaakt met mijn foute ex. Dat was aan de ene kant emotioneel, maar ben er open en duidelijk ingegaan, zonder ilussies of verwachtingen ingegaan...puur om voor mijn gevoel de boel goed af te sluiten, en dat was het voor mij ook wel. Hoef er niks meer mee te doen. Klaar.

Gesprekken met de psychiater lopen wat roestig. Ik merk aan mijzelf dat ik dingen aan het vasthouden ben, of praat over zaken die er eigenlijk niet toe doen op dit moment. Rustiger ben ik dan misschien wel na de breuk met de ex, maar van lekker in mijn vel zitten is nog lang geen sprake. Op reis wel, maar thuis zit dat er niet in. De last hier is veel te zwaar. Dat schuldenplaatje, en kind wat ik soms écht niet begrijp en dat getrek van haar maakt me gek. Doe de dingen die ik moet doen, kom mijn afspraken na, zorg dat het huis op orde is, eten op tijd op tafel staat en reageer zoals ik moet reageren, maar échte vreugde is er niet. Op de fotos van het huwelijk van Rik en Deem is dat goed aan me af te lezen. Daar zat ook boosheid in omdat Gwen niet voor het Diner uitgenodigd was en zij dit pas op het moment dat iedereen aan tafel ging lieten weten. Werd daar erg verdrietig over, en Gwen ook in tranen. Uiteindelijk, na een heftig gesprek tussen Gwen en mij ( ze snapt niet dat ik geen hap door mijn keel zou kunnen krijgen en er niet aan moet denken haar 3 uur lang alleen moet laten zwerven ) lopen we naar het dorp, in gala jurk ( ik kan met humor al dat bekijks wel aan maar Gwen heeft het daar veel moeilijker mee merk ik ), om daar in het plaatselijke eetcafe wat te eten en de uren te doden. Mijn kwade bui trekt enigzins bij, weet mijn trots in te slikken, en na terugkomst en een aantal biertjes kom ik zowaar los en dans ik met ja en alleman. Gwen heeft inmiddels een leuke scharrel, host en flirt er op los alsof ze nooit anders doet ( voor het eerst dat ik haar zo lekker los zie gaan....EINDELIJK ! ) en terug in het hotel snachts kletst ze me dan ook de oren van de kop over die lieve jongen.
Maar thuis zie ik dat er nog maar 10 euro op mijn rekening staat, dus moet ik creatief iets verzinnen voor het eten tot woensdag. Een brief over de achterstalige huur maakt me ook niet vrolijk, maar gelukkig lukt het me wel om het huis weer een beetje aan kant te krijgen. Stress slaat op mijn keel. Alsof ze dichtgeknepen wordt. Kan geen kant op. Zit muurvast. Buiten dat ben ik heel erg boos dat ik zoveel geld heb moeten uitgeven aan een jurk, hotel en eten voor koffie, taart en bier en een naar gevoel achteraf. Die kortzichtigheid van Rik en Deem komt hard aan, het het in scene gezette huwelijk, de foto's die op Hyves staat ( natuurlijk staan wij er niet op, zelfs mijn prinsesje niet ) maken me enigzins misselijk en nog bozer. Zijn moeder plukt een mooie foto van haarzelf uit mijn archief van die dag om er mee te pronken en mailt niet eens een bedankje. Heb zin om met allemaal de vriendschap te verbreken, maar ga even op mijn handen zitten. Heb vanmiddag een gesprek met de psychiater. Misschien voel ik me dan anders.

Verder las ik op de blog van M&M dat hun hond loops geweest was en nu zwanger is. Ze vertellen over hoe ze geen geld hadden om haar te laten steriliseren en haar weg moeten doen, en dat ze geen honden mens is. Kan hier verschrikkelijk kwaad om worden. Alsof je een bankstel vervangt. Een hond, die zich inmiddels gebonden voelt met hun, en zij zien dat niet eens. Een hond, die een hok buiten heeft, buiten leeft en de natuur achterna gaat, en zij irriteren zich hieraan ?
Het zegt veel over hoe zij met levende wezens om gaan, mens en dier. Alles is vervangbaar en tijdelijk ( hond inruilen voor een ezel misschien ?). Dat hun relatie dat ook is zullen ze vanzelf wel merken. Zelfs hoog in de Franse bergen ontkom je niet aan een Borderline stoornis.
Wens hun op grote afstand sterkte.
Het zal nog een zware weg zijn.