Oud weer nieuw

Ik weet niet of het met leeftijd te maken heeft, maar ik kom de laatste tijd steeds vaker bekenden tegen uit het verleden. Wat dat betreft is Internet wel weer een mooi medium, want zonder dat waren ze nooit weer aan komen waaien. Ik heb op mijn Hyves-lijst nu al 2 school vriendinnetjes staan uit mijn lagere school tijd, en zo heb ik vorig jaar een ex-vriendje ontmoet uit de tijd dat ik denk ik een jaar of 18 was. Wat me gelijk opviel is hoe mensen wezenlijk niet veranderen. Wat ouder, wat grijzer, tikkeltje dikker en niet zo strak meer in het velletje ( duhhh...) maar voor de rest niet zo heel veel veranderd. Zo liep ik ook tegen een nichtje van mij aan, met wie ik als jonge meid wel eens een vakantie mee heb mogen maken. Fijn mens, en zeker een blijvertje in mijn kleine sociale kring.
Afgelopen week mijn goede vriend Hans gevonden en mee afgesproken, en weer dat zelfde gevoel dat iemand eigenlijk niet zo veel veranderd. Gegroeid wel, net als ik, door de jaren heen. De zelfde klik als toen, alleen dan wel met een klein beetje extra er bij. Beetje veel zelfs. Toen al een goede sparring's partner over de dingen des levens, en nu nog meer. Gevaarlijke maar ook boeiende wateren, geheel in de lijn der dingen voor mij zoals ik nu in het leven sta. Dit keer gaan we elkaar niet uit de weg, zoals toen wel het geval was. Dit keer laten we die klik ten volle toe, genieten er van, zuigen het samen op en laten ons inspireren, verwarmen en verwarren. Super intens, precies waar ik van hou...dus ik gooi de gevaren borden omver, negeer de stoplichten, heb maling aan die eeuwige verdomde moralen en luister en ervaar. Een dag niet geleefd....
Maar ja, het is algemeen bekend dat een man maar 1 ding tegelijk kan, en ik standaard meer aandacht nodig heb dan een man aan kan ( of terug zou willen )
Uitkomst onzeker, als er al een uitkomst moet zijn. Nieuwschierig...? ja, dat wel, maar gezien mijn geestelijke wervelwind gedrag ( heb blijkbaar wat in te halen of zo ) komt alles altijd te laat op mijn pad of net op een moment dat ik de les die ik er uit zou "moeten" trekken niet aan wil.
Zo ook gisteren, zwevend tussen gevoel en verstand, hyperend, stampvoetend, eisend, liefdeloos naar mijzelf en de ander toe, wordt ik op Hyves aangesproken door wéér een oude, erg oude, bekende George. Het is alsof de duvel er mee blijft spelen. Hoe oud was ik toen...? Een jaar of 18 denk ik. We kunnen er samen op Skype erg om lachen, over hoe dat toen gelopen is, en ik trek mijn eindconclusie van toen dan ook graag in. Leuke, erg leuke weder ontmoeting, en hier komt zeker een vervolg op, absoluut.
Na dit verassende gesprek nog even terug de realiteit in gebracht door een verwarde Hans. Weer een draadje opgestart wat op dat moment niet af te maken viel door vermoeidheid van zijn kant, en wordt het maar weer vooruit geschoven. Ja, het maakt me onrustig, dat eeuwige alles willen weten, de vraagstellingen, conclusies ( soms met of zonder vraagteken ), mijn eigen dom en onachtzaam moralistisch achteraf gel@l. Niks is zeker, en garanties krijg ik niet en hoef ik ook niet te geven. Gewoon door gaan met de dingen zoals ze op mijn pad komen. Pijn kan je niet uit de weg gaan of voorkomen. Zie wel wat er van komt. Trouwens, er bestaat ook geen risico dat een van ons ooit achterom zal kijken met het gevoel iets te hebben laten liggen, want er is altijd een reden, voor dat iets beter met rust gelaten kan worden.
Hij de zijne, ik de mijne. Het is zoals het is.
Maar het was/is wel mooi.