Van de week de zwarte kant van Damian ondervonden.Ik kreeg te horen dat ik maar niet moest komen de 28ste. God weet waarom, want ik weet van niks. zal wel een verjaardag zijn of zo...maar mijn reactie was in elk geval in de trant van dat ik zelf met mijn kont op het strand in Portugal zou liggen die dag, en ik mij afvroeg wat hij mij dan precies misgunde. Ik kreeg te horen dat hij het vreemd vond dat ik op vakantie ging, want waar haalde ik dat geld vandaan. Niet vragen hoe het zat, of gewoon losjes informeren...nee, gelijk speculeren en oordelen zonder te weten hoe het zit.
Hij, de jongen wiens luier ik nog verschoont heb, en wie ik, ongeacht geaardheid, nooit minder als bijna mijn eigen kind heb gezien, hij steekt mij een dolk in de rug.
Óf hij beseft hoeveel pijn hij mij hier mee gedaan heeft ? Ik denk het niet.
Al voor zijn huwelijk toonde hij sporen van buitengewoon arrogant gedrag en sloeg hij menig om de oren met machtsvertoon. Dat aandacht zoeken heeft een naam die ik maar niet benoemen ga hier, maar wel naar hem toe, in reactie op zeg maar. Hij noemde dat discriminatie. Jammer, want als ik mij als een bitch gedraag heb ik geen wet om op terug te vallen ( buiten dat je dat best mag, mij aanspreken op mijn gedrag. Ben tenslotte niet perfect )Dan laat ik nog even in het midden of hij wel het recht heeft om zo te oordelen over mijn doen en laten, laat staan de vraag waarom mij dit gulle kado niet gegund wordt. Al die jaren dat ik zijn reis verhalen heb moeten aanhoren ben ik nooit anders als blij geweest voor hem dat hij dat kon doen. Wat heb ik misdaan wat zo een reactie veroorzaakt ?
Ik weet het niet. Ik weet alleen dat mijn nieuwe manier van leven en denken aardig op de proef gesteld wordt door de manier waarop dit door verschillende mensen wordt ontvangen, en het heeft zijn weerslag gehad op mijn gemoedsrust de laatste 2 dagen. Gisteren kon ik de tranen niet stoppen, en kon mijn vinger er ook niet opleggen. Er liep zo veel door elkaar heen, dat het zelfs geen "werk in uitvoering" meer is, meer een bouwput in afwachting van.... En met dat zelfde gevoel stond ik vanmorgen op. Ik haat dat ! Een dipje, oké, moet kunnen. Een klote dag tussen door ook wel, maar dit, zo, en zo diep..nee, dat voelde als een terug van waar ik van schrok...volledig onverwacht. Waarom ? Ik weet het niet. Ben misschien te veel met anderen bezig en heb mijzelf voorbij gelopen. Pas op de plaats dan maar even...hoewel dat wel verschrikkelijk saai is, en ik mijzelf bijna moet dwingen tot inkeer te komen, maar kan er niet meer omheen. Moeilijk hoor, want
Alles wat ik wil
is de wind in mijn haar.
Ik wil dansen op het randje.
Zonder angst voor het gevaar.
Ik wil lachen om mijn huilen.
En huilen om mijn lach.
Ik wil leven voor vandaag.
En alles doen
wat niet meer mag.
Ik wil zwemmen in het vuur.
Ik wil me branden aan het water.
En nooit meer op tijd zijn.
Want de de tijd,
die is later.
Ik wil waken in mijn bed
en dromen op de dag.
Ik wil eigenlijk alles doen
wat eigenlijk niet mag.
Ik wil het bitter proeven
samen met het zoet.
Ik wil alle smaken kennen.
Zelfs de smaak van bloed.
Ik wil
klanken
kleuren
smaken
geuren...
Ik wil vallen om op te staan
en komen om weg te gaan.
Van alles wil ik meer.
Tot aan het randje
van het zeer....
En soms.
Soms wil ik huilen.
Huilen om de pijn.
Niet om mijn zeer.
Maar dat van anderen.
Veroorzaakt
door het willen van mijn zijn.....
