Sporen

Mijn belevenissen van de afgelopen weken hebben z'n sporen achtergelaten op mijn ziel. Ze verwarren mijn denken, gevoel, blik naar buiten en naar binnen. Ik vecht er tegen, tut me op en ga op pad maar beleef wat ik beleef maar half. Ben er niet meer bij.

Hij begreep het niet, wat dit met me doet. Heeft nooit zonder liefde, structuur, betrouwbaarheid en zekerheid geleefd. Kent mijn wereld niet, die wereld waar niets zeker is behalve het vertrouwen in mijzelf, waar mensen komen en weer gaan, waarin ik de pijn ervaar als deel van mijn leven en mee om heb leren gaan, waar geld letterlijk brood op de plank betekend en dromen eenvoudig en vol fantasie zijn. De wereld van het luchtige hart.

The light is My heart
And so is the shadow
I have no love story
No memories
He who is lonely
loves everyone

De tattoo die ik graag wil sluit daar zo mooi op aan. Een varen blad om mijn pols heen. Het mooi fris groene blad dat zich langzaam ontvouwt en als een hand dat zowel ontvangt als beschut. Verstopt in de schaduw, zonder waarde voor vogels of grazende dieren, alle elementen over zich heen laten gaan, almaar verder groeiend en zachtjes sporen achterlaten. Het kan in het frisse ontvouwen betoveren maar onzichtbaar zijn als het volgroeid en volwassen is. Ik draag het in mij mee, zowel betovering als volgroeid zijn, steeds weer opnieuw, vooral als een vlinder zich op mij neer strijkt om even uit te rusten van een vermoeide vlucht. Bij mij valt de honger niet te stillen en geen vruchtbare pollen te verhuizen, en telt alleen het rust moment.
En ik geniet van de onverwachte bezoekers, bewonder de schoonheid, laat mij inspireren, koester het moment en kijk het verlangend na als het weer verder vliegt.