Oud weer nieuw

Ik weet niet of het met leeftijd te maken heeft, maar ik kom de laatste tijd steeds vaker bekenden tegen uit het verleden. Wat dat betreft is Internet wel weer een mooi medium, want zonder dat waren ze nooit weer aan komen waaien. Ik heb op mijn Hyves-lijst nu al 2 school vriendinnetjes staan uit mijn lagere school tijd, en zo heb ik vorig jaar een ex-vriendje ontmoet uit de tijd dat ik denk ik een jaar of 18 was. Wat me gelijk opviel is hoe mensen wezenlijk niet veranderen. Wat ouder, wat grijzer, tikkeltje dikker en niet zo strak meer in het velletje ( duhhh...) maar voor de rest niet zo heel veel veranderd. Zo liep ik ook tegen een nichtje van mij aan, met wie ik als jonge meid wel eens een vakantie mee heb mogen maken. Fijn mens, en zeker een blijvertje in mijn kleine sociale kring.
Afgelopen week mijn goede vriend Hans gevonden en mee afgesproken, en weer dat zelfde gevoel dat iemand eigenlijk niet zo veel veranderd. Gegroeid wel, net als ik, door de jaren heen. De zelfde klik als toen, alleen dan wel met een klein beetje extra er bij. Beetje veel zelfs. Toen al een goede sparring's partner over de dingen des levens, en nu nog meer. Gevaarlijke maar ook boeiende wateren, geheel in de lijn der dingen voor mij zoals ik nu in het leven sta. Dit keer gaan we elkaar niet uit de weg, zoals toen wel het geval was. Dit keer laten we die klik ten volle toe, genieten er van, zuigen het samen op en laten ons inspireren, verwarmen en verwarren. Super intens, precies waar ik van hou...dus ik gooi de gevaren borden omver, negeer de stoplichten, heb maling aan die eeuwige verdomde moralen en luister en ervaar. Een dag niet geleefd....
Maar ja, het is algemeen bekend dat een man maar 1 ding tegelijk kan, en ik standaard meer aandacht nodig heb dan een man aan kan ( of terug zou willen )
Uitkomst onzeker, als er al een uitkomst moet zijn. Nieuwschierig...? ja, dat wel, maar gezien mijn geestelijke wervelwind gedrag ( heb blijkbaar wat in te halen of zo ) komt alles altijd te laat op mijn pad of net op een moment dat ik de les die ik er uit zou "moeten" trekken niet aan wil.
Zo ook gisteren, zwevend tussen gevoel en verstand, hyperend, stampvoetend, eisend, liefdeloos naar mijzelf en de ander toe, wordt ik op Hyves aangesproken door wéér een oude, erg oude, bekende George. Het is alsof de duvel er mee blijft spelen. Hoe oud was ik toen...? Een jaar of 18 denk ik. We kunnen er samen op Skype erg om lachen, over hoe dat toen gelopen is, en ik trek mijn eindconclusie van toen dan ook graag in. Leuke, erg leuke weder ontmoeting, en hier komt zeker een vervolg op, absoluut.
Na dit verassende gesprek nog even terug de realiteit in gebracht door een verwarde Hans. Weer een draadje opgestart wat op dat moment niet af te maken viel door vermoeidheid van zijn kant, en wordt het maar weer vooruit geschoven. Ja, het maakt me onrustig, dat eeuwige alles willen weten, de vraagstellingen, conclusies ( soms met of zonder vraagteken ), mijn eigen dom en onachtzaam moralistisch achteraf gel@l. Niks is zeker, en garanties krijg ik niet en hoef ik ook niet te geven. Gewoon door gaan met de dingen zoals ze op mijn pad komen. Pijn kan je niet uit de weg gaan of voorkomen. Zie wel wat er van komt. Trouwens, er bestaat ook geen risico dat een van ons ooit achterom zal kijken met het gevoel iets te hebben laten liggen, want er is altijd een reden, voor dat iets beter met rust gelaten kan worden.
Hij de zijne, ik de mijne. Het is zoals het is.
Maar het was/is wel mooi.

Leuke foto en meer

Ik en mijn prinsesje. Heb niet zo veel leuke foto's waar we samen leuk op staan, dus mijn dank is groot.

Vanmiddag gebeld met een oude vriend. Lieve Han is een paar jaar geleden zijn vrouw aan kanker verloren en is nu, net als ik al jaren ben, alleenstaand ouder voor zijn dochter Ilse. Dat valt niet mee, maar stapje voor stapje gaat het steeds beter met hem. Hij vroeg me of ik zin zou hebben om met hem en Ilse op vakantie naar Portugal te gaan. Joh...zeker weten heb ik dat. Lijkt me heerlijk. We gaan binnenkort afspreken om alles door te nemen.

En zo komen de avontuurtjes zomaar op mijn pad. Hoe wonderlijk allemaal. De timing is perfect, en weer iets om naar uit te zien.

Verder is dit weekend welkom rustig. Het kind is dit weekend naar vrienden, en ik zou van alles kunnen doen, maar kies er voor even pas op de plaats te maken. Ex gebeld over spullen die daar nog lagen, en die heeft hij hier afgeleverd daarnet. Stond voor de deur alsof hij binnen wilde komen, maar geen haar op mijn hoofd....en dat had hij denk ik niet verwacht. Moest om zijn reactie lachen, en heb snel de deur maar dicht gedaan en daarmee dat hoofdstuk definitief afgesloten !

De rust hier in huis is lekker en nodig. Misschien kom ik eindelijk toe aan schrijven. Dagboek en ook naar goede vriend José die ik schaamteloos verwaarloosd heb, maar dat is ook wel een brief waar ik rustig voor moet gaan zitten, en die rust was er gewoon even niet. Hij snapt dit ook wel. Maakt zich meer zorgen dan wat dan ook omdat het zo stil is. Even gerust stellen dus.
Maar nu eerst even een lekker kopje thee.

Mijn prinsesje

Zie ze stralen. Is ze niet prachtig ?



Rik en Damien



Arabella en Adrie

Het huwelijk was mooi en de setting kon niet beter zijn. Schitterende plek.
Na het huwelijk met z'n alleen voor koffie en de bruidstaart naar de Orangerie.



Oma, moeder en nicht van Damien.

Daarna moesten wij een paar uur doden, dus tijd voor nog meer foto's





Jaja, ik was er ook bij, maar het was zooooo koud in die jurk ;-(
Gelukkig weten we onze humor te behouden ;-)

Vanaf 8 uur was het vlink aan de drank en voetjes van de vloer, maar die fotos volgen later nog wel als ze door Rik en Damien vrij gegeven worden. Die zijn lekker op huwelijksreis. Doen ze goed, want hier blijft het regenachtig en koud...Bleeeehhh

P.s....Frankrijk en zo

Het waren drukke, roerige en emotionele weken. Ik ben in mijn hoofd met van alles tegelijk bezig. Bij terugkomst uit frankrijk eind April heb ik gelijk een afspraak voor een einde oefening's gesprek gemaakt met mijn foute ex. Dat was aan de ene kant emotioneel, maar ben er open en duidelijk ingegaan, zonder ilussies of verwachtingen ingegaan...puur om voor mijn gevoel de boel goed af te sluiten, en dat was het voor mij ook wel. Hoef er niks meer mee te doen. Klaar.

Gesprekken met de psychiater lopen wat roestig. Ik merk aan mijzelf dat ik dingen aan het vasthouden ben, of praat over zaken die er eigenlijk niet toe doen op dit moment. Rustiger ben ik dan misschien wel na de breuk met de ex, maar van lekker in mijn vel zitten is nog lang geen sprake. Op reis wel, maar thuis zit dat er niet in. De last hier is veel te zwaar. Dat schuldenplaatje, en kind wat ik soms écht niet begrijp en dat getrek van haar maakt me gek. Doe de dingen die ik moet doen, kom mijn afspraken na, zorg dat het huis op orde is, eten op tijd op tafel staat en reageer zoals ik moet reageren, maar échte vreugde is er niet. Op de fotos van het huwelijk van Rik en Deem is dat goed aan me af te lezen. Daar zat ook boosheid in omdat Gwen niet voor het Diner uitgenodigd was en zij dit pas op het moment dat iedereen aan tafel ging lieten weten. Werd daar erg verdrietig over, en Gwen ook in tranen. Uiteindelijk, na een heftig gesprek tussen Gwen en mij ( ze snapt niet dat ik geen hap door mijn keel zou kunnen krijgen en er niet aan moet denken haar 3 uur lang alleen moet laten zwerven ) lopen we naar het dorp, in gala jurk ( ik kan met humor al dat bekijks wel aan maar Gwen heeft het daar veel moeilijker mee merk ik ), om daar in het plaatselijke eetcafe wat te eten en de uren te doden. Mijn kwade bui trekt enigzins bij, weet mijn trots in te slikken, en na terugkomst en een aantal biertjes kom ik zowaar los en dans ik met ja en alleman. Gwen heeft inmiddels een leuke scharrel, host en flirt er op los alsof ze nooit anders doet ( voor het eerst dat ik haar zo lekker los zie gaan....EINDELIJK ! ) en terug in het hotel snachts kletst ze me dan ook de oren van de kop over die lieve jongen.
Maar thuis zie ik dat er nog maar 10 euro op mijn rekening staat, dus moet ik creatief iets verzinnen voor het eten tot woensdag. Een brief over de achterstalige huur maakt me ook niet vrolijk, maar gelukkig lukt het me wel om het huis weer een beetje aan kant te krijgen. Stress slaat op mijn keel. Alsof ze dichtgeknepen wordt. Kan geen kant op. Zit muurvast. Buiten dat ben ik heel erg boos dat ik zoveel geld heb moeten uitgeven aan een jurk, hotel en eten voor koffie, taart en bier en een naar gevoel achteraf. Die kortzichtigheid van Rik en Deem komt hard aan, het het in scene gezette huwelijk, de foto's die op Hyves staat ( natuurlijk staan wij er niet op, zelfs mijn prinsesje niet ) maken me enigzins misselijk en nog bozer. Zijn moeder plukt een mooie foto van haarzelf uit mijn archief van die dag om er mee te pronken en mailt niet eens een bedankje. Heb zin om met allemaal de vriendschap te verbreken, maar ga even op mijn handen zitten. Heb vanmiddag een gesprek met de psychiater. Misschien voel ik me dan anders.

Verder las ik op de blog van M&M dat hun hond loops geweest was en nu zwanger is. Ze vertellen over hoe ze geen geld hadden om haar te laten steriliseren en haar weg moeten doen, en dat ze geen honden mens is. Kan hier verschrikkelijk kwaad om worden. Alsof je een bankstel vervangt. Een hond, die zich inmiddels gebonden voelt met hun, en zij zien dat niet eens. Een hond, die een hok buiten heeft, buiten leeft en de natuur achterna gaat, en zij irriteren zich hieraan ?
Het zegt veel over hoe zij met levende wezens om gaan, mens en dier. Alles is vervangbaar en tijdelijk ( hond inruilen voor een ezel misschien ?). Dat hun relatie dat ook is zullen ze vanzelf wel merken. Zelfs hoog in de Franse bergen ontkom je niet aan een Borderline stoornis.
Wens hun op grote afstand sterkte.
Het zal nog een zware weg zijn.

20 Jaar

Mijn kleine meid is gisteren 20 jaar geworden. Dat vraagt natuurlijk om een toepasselijke taart. Alles vers, pure chocolade, eieren, een hoop werk, maar dan heb je ook wat, en dankzij mijn groom-to-be Damien mogen jullie hem ook zien.