Om mij heen zie ik zo vaak een soort omgekeerde wereld.
Acceptatie door participatie.
Mijn wereld is altijd omgekeerd geweest, en begint pas nu een vorm te krijgen waar ik mij prettig in voel. Dat heeft mij wel 45 jaar van mijn leven gekost, hoewel ik die jaren niet bewust zwoegend heb beleefd, want ik leefde gewoon zoals ik voelde dat ik moest leven. Ik dacht zoals het mij van nature was ingegeven, en liet mij niet omhalen anders te denken. De wens om bij de kudde te horen was misschien wel in het hart aanwezig, maar de prijs was te hoog, en ik wilde mijn vrije denken hiervoor niet opgeven.
Maar nu, 45 jaar laten, groeit er in mijn kleine kring intimi een acceptatie.
En zal ik je zeggen hoe dat zo komt ?
Eigenlijk heel erg simpel, ....omdat ik eigenlijk nu pas bewust vrij ben, en vrij geef, vrij neem, vrij ja en ook vrij nee kan zeggen, en anderen daarin ook vrij laat en daarmee dus ruimte heb gecreëerd voor anderen om mij waarlijk lief te hebben. Het lag dus helemaal niet aan anderen. Het lag aan mij.
Als iemand mij nu verteld dat het onzin is, mijn vrije denken, ligt dat vaak in de aard van "je wilt niet mee doen. Je bent bang. Je keert je af van de waarheid", in een schaamteloze poging door middel van emotionele spelletjes mij mijn vrije wil af te nemen.
Dus ja, ook ik sluit mij af van emoties als ik voel dat ze tegen mijn eigen natuur, mijn eigen wil in gaan, want dat is inderdaad de enigste manier om goed met die vrijheid om te gaan.
Mijn broer zij het laatst heel simpel en heel mooi.
Hij zij "Je bent zo duidelijk".
Simpel toch ?
